Meeting the foundation

De eerste dagen in het huis bracht ik vooral door met de andere bewoners. Op maandag mocht ik eindelijk mijn spullen terug in ontvangst nemen en kon ik me in andere kleren hullen dan de inmiddesl vier dagen ervoor. Heel fijn. Op woensdag was het tijd voor de eerste dag werken. Althans, dat dachten we. Miguel zou voor deze keer met ons meegaan en we zouden om 8.30 uur verzamelen om om 10 uur kennis te maken met de foundation en aan de slag te gaan. Flore, een Nederlands meisje die met ons hetzelfde project zou doen, kwam die ochtend om 6.00 uur aan op het vliegveld en zij wilde graag gelijk mee naar het werk. We pikten haar on the way op en waren vervolgens weer 1000 maal te laat op de aangekomen plek na een verkeerde reis gemaakt te hebben. We ontmoetten de manager van de foundation en er volgde een half uur Spaanstalig geratel over iets met het aanleren van de ´9 claves´ aan de jongens. Dit zijn kortgezegd negen principes waarmee de foundation te werk gaat om de jongens goed gedrag en normen en waarden aan te leren. Tegenover deze Colombiaanse vrouw zaten twee kinderen die er helemaal niets van begrepen, Flore en een verschrokken Manon aangezien ik de som in m´n hoofd niet opgelost kreeg. Hoe ging ik in vredesnaam Colombiaanse straatjongeren die geen woord Engels spraken normen en waarden aanleren volgens principes als ´plant het goede zaad om het later te kunnen oogsten´ en ´grijp de kansen die het leven je aanbiedt´? Gelukkig hoefden we die dag niet gelijk aan de slag, maar gingen we huiswaarts met een foldertje met deze 9 claves in de hand gedrukt. Na deze middag was het tijd om wat zonnestralen op te zoeken in Parque de los Novios en de dag erop volgend bestond uit het ontcijferen van de Spaanstalige 9 claves-folder.

De res van de week was op een feestje in La Casita Del Amor na niet heel bijzonder. Zondag beklom ik met Flore de Monseratte, het enige en letterlijke hoogtepunt van Bogotá.

Deze week ging overigens niet helemaal over rozen. 3 juli ontmoette ik de foundation, 5 juli was ik mijn vader aan het contacten om de contracten van AIESEC voor mij in te duiken. Ik vond alles helemaal kut. Ik wilde niet per sé naar huis, maar wel zo snel mogelijk Bogotá uit. De stad is intens groot, overal waar je kijkt zijn honderden mensen. Het is vuil, je vervuilt je lichaam elke seconde met de lucht die je inademt en het project werd anders dan me verteld werd en beangstigde me dan ook. Het feit dat mijn Nederlandse vriendin op dag 2 al riep het project te gaan stoppen hielp er niet heel erg aan mee. Daarnaast zat ik in een huis waar ik elke ochtend snipverkouden wakker werd met allemaal Spaanssprekende mensen onder elkaar waar ik geen touw aan kon vastknopen. Kortgezegd: ik wilde uit de stad en snel. Echter, het feit dat iemand ging stoppen voordat ze überhaupt een dag gewerkt had sterkte me wel aan in het feit dat ik niet zo iemand wilde zijn. Voor mij betekende dat het in de steek laten van een project/de foundation én een organisatie (AIESEC). Ik ging er maar vanuit dat een hagelwit strand met diepblauwe zeeën me vast veel minder van het leven zouden leren en probeerde de knop dus om te zetten. M´n lot delen met andere hielp ook wel en ik begaf me wat meer onder de Ieren en de goed Engelssprekenden van de volunteers. Beetje bij beetje ging het beter al had ik een goede afgunst voor de stad en de manier organiseren/leven in deze stad.

Waarom precies? Zie volgende verslag.