Aankomst dag 1

Inmiddels is mijn tweede week aangebroken en zit ik te teren op de WiFi van de Starbucks om dit verhaal te kunnen typen en om lessen voor te bereiden voor de kiddo's waarvoor ik vrijwilligerswerk doe. Het lijkt alweer heul lang geleden - cliché numero uno - dat ik aankwam hier in Colombia.

De reis begon enigszins stressvol gezien ik een uur voor m'n vlucht een formulier moest kopen om in Canada te mogen landen. Ik was very blij dat mijn vader op dat moment bij me was, want ik had hier natuurlijk nog nooit van gehoord. Last minute kocht ik de eTA papieren om vervolgens met een goed gewrapte backpack van Lotte het vliegtuig in te gaan. Na een uur vliegen kwam ik in Zwitserland aan en vervolgens nam ik het vliegtuig naar Toronto. De langste vlucht was meteen de verschrikkelijkste, niet vanwege de duur maar vanwege een man die letterlijk net iets te dicht in m'n comfortzone zat en uiteindelijk ook vroeg of ik niet z'n nummer wilde hebben voor als ik een keer naar Dubai zou komen ;). Hij was denk ik in de 60 of tegen de 60 jaar oud. Exactly the attention I was looking for. Gedurende reis in twijfel geweest om er iets van te zeggen, niet gedaan. Ik verbleef in de stille hoop dat hij niet nog een keer m'n gezicht aan zou raken. Bij de landing in Bogotá was Lotte's backpack net zo snel verdwenen als ie kwam en deze heb ik de dagen erna ook niet teruggezien helaas.

Toen mijn telefoon eenmaal connectie maakte in de immer durende migration line stroomde mijn telefoon vol berichten van AIESEC mensen die me welkom heetten voordat ik een stap op Colombiaanse grond had gezet. Eenmaal uit die rij kon ik van start gaan met het opgeven van mijn vermiste bagage. Het kostte ongeveer een uur van m'n leven en mijn hoofd telt minstens 10 grijze haren extra na het langdurige proces van het opgeven van mijn vermiste backpack. Deze mensen hebben ongeacht het tijdstip nooit haast. Ik had ondertussen via WhatsApp contact met een meisje van AIESEC die mij op zou komen halen. Buiten de deuren van Bogota airport stond vervolgens niet alleen zij maar haar complete gezin op mij te wachten. Ik was daar totaal niet op voorbereid, want een paar dagen voordat ik de reis begon werd me namelijk verteld dat ik in een hostel zou verblijven. In verwarring en in veronderstelling dat ik toch aan een familie gekoppeld was stapte ik de auto in. Daar kwam ik erachter dat zij een andere jongen te gast hadden en dat zij mij alleen afzetten in het hostel.

Het hostel werd mijn eerste verblijfplaats: een klein, krakkemikkig en dus luidruchtig pand dat zich de dagen erna steeds meer opvulde met volunteers van de verschillende projecten van AIESEC.